با خود اینگونه بیاد آورم اینک سخنت            چاره‌ای نیست بجز سوختن و ساختنت

گفتی آنروز:خدا کشته مرا خواسته است            دیدم از عهد و وفایت که بخون خفته تنت

گفتی آنروز:خـدا خواست اسیرت بیند            دیـدم ایـام اسارت، سـرِ دور از بـدنت

گفتی آنروز: کمی صبر و مصیبت باید            قتلِ صبر است نصیب تو و ما و حسنت

قـامتِ خـم شـده و مـوی سپـیـد آوردم            همه سوغات من از این سفرم، پیرهنت

همه را از سفر آوردم و شرمنده شدم            کـنج ویـرانه بجا مـاند یـکی پـاره تنت

حاصلم قافله ای هست به تن های کبود            قـاتـلم در دل این خاک، تن بی کـفـنت

یـاد گـودال تـو هـرگـز نـرود از یـادم            دیدم آن نیزه چه بد بوسه گرفت از دهنت

ریش ریش است هنوز این دلم از ریش خضاب            آن زمان که سرت افتاد ز نِی پیش مَنَت

بهـتر آنـروز نبودم که به دفـنـت بـیـنم            بوریا پاره شد و چاره شد از قبر کَنَت

چونکه ما را به دف و هلهله بردند به شام            در عـزا عید گرفـتـند ز کـشتـه شدنت

چشم بیگانه و نـاموس خـدا در اَنـظار            بعد عباس فراوان شد از این غم، محنت

گرچه دستانِ جسارت به اسارت دیدم            یـاورِ اهـلِ حــرم شـد مـددِ مـؤتـمـنـت

خیزران بوسه زده بر لب قرآن خوانت            مجـلسِ کـفـر ز اعجاز تو شد انجمنت

حنجر پارۀ تو کار خودش را می کرد            و سپس خطبۀ سجاد که شد، هم سخنت

این چـهـل مـنـزلِ ما هـدیـۀ نـاقـابلِ ما            به شـهـیـدان تو و این تنِ بی پیـرهنت

می‌روم نـوحـه کـنان بـاز از اینجا اما            تا قیامت حَرَمت پُر شود از سینه زنت